Mijn reis zit er op

Zaterdag 11oktober, onze safari begint. We rijden richting Kibale Forest. Na een lange rit gaan we off. road en rijden we door de thee plantages. Daar zien we hoe de thee op verschillende manieren wordt geplukt. In onze lodge worden we welkom geheten en eten we heerlijk. Zondagochtend gaat de wekker vroeg, we gaan op chimpansee tracking. We volgen ze, maar ze blijven in de bomen om vruchten te eten. In de middag maken we een prachtige wandeling om Bigodi Swamp. Veel vogels en apen gezien. Maandag gaat de rit naar Queen Elisabeth. Een prachtig national park. Daar zien we vele dieren. Zelfs een leeuwin in een boom. Ze blijkt niet alleen te zijn. Een stukje verderop zien we een mannetje met nog eens 5 vrouwtjes. Ze sluipen naderbij voor voedsel wat dichtbij rondloopt. Vannacht zullen ze op jacht gaan. De volgende dag zien we ze weer. De leeuwen liggen rustig om zich heen te kijken terwijl hun mannetje slaapt op zijn rug. Een mooie foto is het resultaat. We maken nogmaals een chimpansee tracking in Kyambura Gorge. Deze chimpansees laten zich goed zien en eentje gaat zelfs vlak voor ons liggen. De reis gaat verder naar Bwindi waar we een gorilla tracking doen. Na een korte wandeling vinden we een groep van 10 gorilla's. We blijven een uur bij ze en maken vele foto's en filmpjes. Wat zijn dit toch prachtige dieren. In National Park Lake Mburo zien we een luipaard, vlak naast de weg. We hebben de Big 6 gezien. Buffalo, olifant, neushoorn, leeuw, luipaard en gorilla.

Op 18 oktober vliegen we in de nacht naar Amsterdam. We nemen cappucino met appeltaart met slagroom. Mmmmm lekker. Dan rijden we rustig naar huis. Thuis voelt het vreemd ik ben 5 weken weg geweest. De afgelopen week regelmatig contact gehad met Vera en Saskia die nog enkele maanden in Jinja zullen blijven. Ik denk vaak aan hun en ook de kinderen gaan elke dag door mijn hoofd. Mijn reis zit erop. Het is zo vreemd. Ik zou zo graag in Jinja willen zijn. Knuffelen met de kids, lachen met Vera en Saskia. Ik mis ons boda ritje. Ik zit in een heerlijke relaxe stoel maar het is niet meer hetzelfde. In het babieshome zaten we altijd op de grond. Het is koud hier, maar iedereen zegt dat het de warmste oktoberdag sinds jaren is?

Woensdag zal ik weer aan het werk moeten. Op dit moment wil ik er nog even niet aan denken. Ik wil graag alle foto's laten zien. Ik moet er een album van maken zodat ik regelmatig kan kijken hoe geweldig het was.

Gr Hester

wat doet afscheid nemen toch pijn

Ik zit te eten in de Flavours, Mainstreet Jinja. En bedenk dat ik over 2 weken op the Airport zit van Entebbe, te wachten op het vliegtuig voor mijn vertrek uit Uganda. Ik wil er nog helemaal niet aan denken. Mijn laatste week in Jinja en de babieshome breekt aan. Dit is mijn weekend zeggen Saskia en Vera. Waar wil je nog eten? Wat wil je nog zien en doen? Vanavond zou er een Jam sessie zijn in Flavours, helaas is het verschoven naar volgende week. Het wordt nog wel heel gezellig met veel vrienden uit Jinja. We worden mee gevraagd naar The Office. Vera en Saskia gaan, ik zoek mijn bed op. Als de volgende dag iedereen nog lekker slaapt, vertrek ik naar Flavours voor een heerlijke cappuccino met bananenbrood. Mmmm ik geniet er van. We willen eigenlijk naar de Nile Resort om te zwemmen en te relaxen. Het weer is niet zo geweldig dus blijven wij thuis.Even tussendoor. Mozes onze Boda driver, was onderweg met Jon op zijn Boda. Jon had een Rolex, pannenkoek met ei, voor Mozes gekocht. Mozes stopte de Rolex in zijn jaszak. Door de slechte weg, viel de Rolex uit zijn zak. Mozes draait direct zijn Boda en ziet dat de Rolex wordt opgeplakt door een vreemde. Hij zet direct de achtervolging in. Jon zei; Mozes ik koop wel een nieuwe voor je. 0,40 €. Maar Mozes is boos. Mozes is trouwens op zoek naar een mzungu vrouw. Wie biedt zich aan? Hij is al getrouwd maar meer vrouwen is voor hem geen probleem. Mijn laatste paar dagen in Jinja komen rap dichterbij. Ik zal nog een EHBO les geven. En nog zwemmen met de kinderen. Dan zal ik afscheid moeten nemen. Evert komt naar Jinja. Ik heb zoveel te vertellen, ik weet niet waar ik beginnen moet. Ik laat het babieshome zien. Mabel en Kato klimmen gelijk op zijn rug. Kato laathem niet meer los. Vele vrijwilligers in het babieshome zijn vrouwen, dus komt er een man dan vinden de kids het geweldig. Er komen meer nieuwe vrijwilligers aan. Toch wel druk met al die Mzungus (blanken). We kopen bananenbrood voor de kinderen als traktatie. Ze smullen er van. Op mijn laatste dag gaan wij drinken met de oudere kinderen. Cola, fanta we vragen ons af of ze het lekker vinden, want ze drinken nauwelijks. Als wij weer terug naar het babieshome willen, drinken ze gauw hun fles leeg. Dan is het tijd om de kinderen gedag te zeggen. Ik begin met de gehandicapten en geef ieder een knuffel. Elisabeth kan niet praten, ik pak haar handjes en zeg dat ik vertrek. Ik krijg tranen en ik heb het gevoel dat ze het snapt. De jongere kinderen zitten op hun potjes. Ik kijk ze allemaal aan, en geef een high five. De aunties knuffel ik en dan zoek ik de grote kinderen. Kato, Waiswa,Mabel, Justine en Vanessa. Ze kijken me vreemd aan omdat ik niets kan zeggen door mijn tranen. Vanessa geef ik een extra knuffel. Dan loop ik snel weg. Ik wil nu ook echt weg. Jeetje wat is dit moeilijk. Ben me gaan hechten aan deze prachtige kinderen. Samen met mijn huisgenoten eten we in de Sailing Club. Tijdens de zonsondergang genieten we van een heerlijke maaltijd. Vrijdagochtend zeg ik Jon , Saskia en Vera gedag. Weer tranen. Wij rijden naar Entebbe. Morgen nog een weekje Safari, alles laten bezinken. Jon , Saskia en Vera, dank jullie wel voor de geweldige tijd in Jinja. Wat hebben we gelachen en plezier gehad. Ik zal jullie nooit vergeten.

3e week Uganda

Het weekend zijn wij vrij. Wij besluiten om een busje te huren en tijden naar Bujagali. Een aantal jaren geleden waren er watervallen. Door het bouwen van een dam, zijn de watervallen verdwenen. Nu is het een mooi uitzichtpunt. We eten kip met friet. Daarna stappen we in een booten varen naar een andere dam. Onderweg zien we aapjes, mooie vogels en plaatselijke bevolking die de was doen in de Nijl. Zondag gaan we met de Boda naar The Nile Resort. Een luxe Resort vlakbij. Voor 2euro de gehele dag aan het zwembad hangen. Er lopen aapjes rond die voedsel zoeken. Het is er fijn en onze voeten zijn ook weer schoon. Een van de medewerkers van Arise and Shine heeft vorige week gevraagd wat mijn verwachtingen waren. Ik vertelde wat ik kwam doen. Echter was er nog niets van terecht gekomen. Ik zou praten met Sharon over de EHBO lessen. Maar zij is opvakantie. Ernest heeft gelijk alles opgelost en vandaag geef ik mijn eerste les. Ik nodig alle aunties uit en krijg hun volle aandacht. Ze vinden het interessant. Robin is een oudere dame, die al 40 jaar in het ziekenhuis heeft gewerkt. Zij weet al veel en laat ons zien hoe je een slachtoffer in de stabiele zijligging legt. De andere dames oefenen ook wat onwennig. Maar vinden het toch ook leuk. 's Avonds tijdens het eten valt de stroom uit. Gezellig kaarsje aan. Jon komt thuis en heeft niet door dat we geen stroom hebben. Hij denkt dat zijn lamp stuk is. Ja hoor, weer lekker lachen. 2 x per week kunnen we gaan zwemmen met de kinderen in een hotel vlakbij. We nemen alle gehandicapten mee. Ook Elisabeth gaat mee. Ze geniet ervan. Ik ook. Woensdag worden we wakker van de regen. We blijven thuis. We snuffelen door de kastjes en vinden een wafelijzer. We kopen ingrediënten enmaken wafels. Mmmm lekker. 'S Middags geef ik mijn 2e EHBO les. De aunties willen meer weten en ik wil graag meer informatie over hun ervaringen. Het gaat wederom goed. Donderdag weer zwemmen met de grote kinderen. Blijft leuk. Inmiddels is Evert, mijn man, onderweg naar Kampala. Om 22.45 belt hij dat hij is gearriveerd. We zijn nu 80km van elkaar verwijderd. Weer wat dichter bij elkaar. We hebben een nieuwe lunchcafe gevonden. Gately on the Nile. Een guesthouse met een prachtige tuin waar je heerlijk rustig kunt eten. Het eten is prima. De tijd gaat zo snel. Vier weken is te kort, ik zou graag wat langer willen blijven. Mijn laatste weekend in Jinja komt eraan en ik wil nog zoveel doen. Doei Doei

2e week Uganda

Jeetje, de 2e week is voorbij gevlogen. Ik kan niet geloven dat ik nog maar 2 weken te gaan heb. Ik woon tijdelijk in een huis met 'vreemde mensen' in Jinja. En het voelt alsof ik op vakantie ben met 3 vreemdelingen. Maar wat hebben wij een lol. Hoe ziet onze dag eruit? s' Ochtends vertrekken we om 9 uur naar het babieshome. Daar zijn de kinderen al wakker. Vaak komen ze je al tegemoet rennen. Ik begroet iedereen in het Ugandees. Oli otya. Ze vinden het geweldig. Dan geven we de gehandicapte kinderen eten. Eerst was het een smeerboel, nu is het een sport om zo schoon mogelijk te werken. Na het eten worden ze gelijk gewassen en leggen wij ze in de tuin. De baby's worden ook gewassen en krijgen melk. De grote kinderen krijgen ontbijten zelf en zodra ze klaar zijn gaan ze naar buiten. Iedereenproberen wij evenveel aandacht te geven. Toch zijn er kinderen waar je een zwak voor hebt. Elke dag lunchen we in een restaurant. We eten echt lekker met milkshakes. Meestal wraps, pizza, kipburger. Mmmm met frietjes. Vaak hebben we dan internet. En zitten we met een groepje onze facebook te bekijken. Tijdens de lunch op maandag blies Nama uit Israel, grote bellen van haar kauwgom, onze engelse huisgenoot, Jon probeerde dat ook maar hij kon het niet. We lagen slap van het lachen. Als we weer naar huis gaan, dan nemen wij altijd de Boda. Zo ook maandag. Echter stopte de Boda. Geen benzine meer. We moesten afstappen en hij legde de Boda op linkerzijde zodat er weer benzine in de leiding kwam. Lachen! Daarna weer opstappen en verder. Gelukkig waren wij snel thuis. Woensdag hadden we ook zo'n lol. We zaten in de avondlekker te kletsen en van het een komt het ander. Op het moment dat wij naar bed gaan, zegt Vera, hebben jullie ook vlees dat vanzelf naar de prullenbak loopt. Nou ja ik lag in een deuk. Toen we op bed lagen, moesten we nog steeds hard lachen. Zelfs nu ik dit schrijf, lig ik weer dubbel. We zijn blij dat we het goed kunnen vinden met elkaar. Donderdag zijn we met de grote kinderen gaan zwemmen. Ze vonden het geweldig. Volgende week nemen we de gehandicapte kinderen mee. Na het zwemmen hadden we reuze honger en zijn we naar The Keep gegaan voor Beef Giros. Mmmm. Vrijdag, het is alweer de laatste dag van de week. Elisabeth van 4, krijgt bezoek van haar moeder. Elisabeth heeft een waterhoofd. Haar moeder kan niet meer voor haar zorgen. Ze is nu 2 maanden in het babieshome. Maar ze herkent haar moeder direct.We keken vertederd toe. Het was de eerste keer dat ze langs kwam. Als we bijna klaar zijn in het babieshome, begint het te onweren. Snel gaan we naar huis. Thuis is er geen stroom. Bij onweer doen ze hier het stroom uit. Nou daar zitten we gezellig met kaarslicht. Als er weer stroom is horen we de Afrikanen juichen. Joepie stroom. De plannen voor dit weekend zijn, een boottocht en zwemmen in The Nile Resort. Hopen dat het goed weer wordt. Tot snel groetjes van mij

mijn eerste week in Jinja

Mijn eerste week in Jinja Vorige week woensdag kwamen mijn moeder en goede vrienden mij gedag zeggen. Als ik mijn moeder naar huis breng, moet ze huilen. Ook mijn schoonmoeder is verdrietig als ze me belt om afscheid te nemen. Donderdag verloopt rustig. 'S avonds gaan we uit eten. Mijn broer komt nog even langs en dan moet ik ook Niels gedag zeggen. Evert en ik rijden samen naar Amsterdam. Nog een laatste kus en ik begin aan mijn avontuur. De vliegreis verloopt voorspoedig. In Entebbe wacht Martin op mij. Hij brengt me naar het Guesthouse in Kampala. Daar slaap ik 2 nachten. Ik krijg een citytour. We bezoeken de grootste moskee van Oeganda. We varen op Lake Victoria. Op zondag vertrekken we naar Jinja. Als ik er ben, neemt Joan me direct mee langswinkels en vertelt waar ik kan pinnen. Daarna lopen we naar het babieshome. Het project Arise and Shine heeft het babieshome. Ik zie zoveel kinderen. Na een uurtje weer terug naar huis. Elke dag vertrekken we om 9 uur naar het babieshome. We lopen een klein stukje en nemen een Boda Boda. Een motor als taxi waar we met zijn tweeën op kunnen. Voor weinig geld worden we naar het babieshome gebracht. Daar wachten de kinderen ons al op. We worden met open armen ontvangen. We helpen met het verzorgen van de kinderen en spelen met iedereen. Justine van 4 zit sinds een maand in het babieshome. Ze is niet lekker. Ik maak me zorgen. Ze is zo dun. Net 10 kilo. Met paracetamol kunnen we de koorts onderdrukken. Ze eet nauwelijks en drinken doet ze ook niet. Gelukkig zie ik haar opknappen. Aan het eind van de week lacht ze weer en speelt ze met deandere kinderen. De eerste week zit er alweer op. Jeetje wat gaat het snel. Het is fijn hier te mogen zijn en iets te kunnen doen voor de kinderen. Jinja is een mooie stad om te vertoeven. Veel Muzungus( zo worden de blanken genoemd). Het eten is prima. Gisteren een heerlijke cappuccino gehad. Morgen begint weer een nieuwe week met de kinderen. Doei Doei

mijn eerste week in Jinja

Mijn eerste week in Jinja Vorige week woensdag kwamen mijn moeder en goede vrienden mij gedag zeggen. Als ik mijn moeder naar huis breng, moet ze huilen. Ook mijn schoonmoeder is verdrietig als ze me belt om afscheid te nemen. Donderdag verloopt rustig. 'S avonds gaan we uit eten. Mijn broer komt nog even langs en dan moet ik ook Niels gedag zeggen. Evert en ik rijden samen naar Amsterdam. Nog een laatste kus en ik begin aan mijn avontuur. De vliegreis verloopt voorspoedig. In Entebbe wacht Martin op mij. Hij brengt me naar het Guesthouse in Kampala. Daar slaap ik 2 nachten. Ik krijg een citytour. We bezoeken de grootste moskee van Oeganda. We varen op Lake Victoria. Op zondag vertrekken we naar Jinja. Als ik er ben, neemt Joan me direct mee langswinkels en vertelt waar ik kan pinnen. Daarna lopen we naar het babieshome. Het project Arise and Shine heeft het babieshome. Ik zie zoveel kinderen. Na een uurtje weer terug naar huis. Elke dag vertrekken we om 9 uur naar het babieshome. We lopen een klein stukje en nemen een Boda Boda. Een motor als taxi waar we met zijn tweeën op kunnen. Voor weinig geld worden we naar het babieshome gebracht. Daar wachten de kinderen ons al op. We worden met open armen ontvangen. We helpen met het verzorgen van de kinderen en spelen met iedereen. Justine van 4 zit sinds een maand in het babieshome. Ze is niet lekker. Ik maak me zorgen. Ze is zo dun. Net 10 kilo. Met paracetamol kunnen we de koorts onderdrukken. Ze eet nauwelijks en drinken doet ze ook niet. Gelukkig zie ik haar opknappen. Aan het eind van de week lacht ze weer en speelt ze met deandere kinderen. De eerste week zit er alweer op. Jeetje wat gaat het snel. Het is fijn hier te mogen zijn en iets te kunnen doen voor de kinderen. Jinja is een mooie stad om te vertoeven. Veel Muzungus( zo worden de blanken genoemd). Het eten is prima. Gisteren een heerlijke cappuccino gehad. Morgen begint weer een nieuwe week met de kinderen. Doei Doei

Klaar voor vertrek naar Oeganda

Al 30 jaar droom ik om vrijwillergerswerk te doen in Afrika. Het leven liep anders. Huisje boompje beestje. Vorig jaar maakte ik met mijn man een prachtige safari door de Parel van Afrika, Oeganda. Ik genoot en daar kwam mijn wens weer boven drijven. Ik wilde graag terug om iets te doen. Wat zou het worden? Ik kwam in contact met Travel 4Change. Het voelde gelijk goed en mijn reis werd geboekt. Vertrek 12 september 2014. Opdracht: EHBO lessen geven aan de lokale moeders in een opvanghuis en aan leraren op scholen. Dat moest niet zo moeilijk zijn, dacht ik. Maar hoe meer ik mij verdiepte in mijn opdracht hoe moeilijker het werd. EHBO in Nederland is niet het zelfde als in Oeganda. Ik zal eerst moeten inventariseren in Oeganda. Wat zijn de problemen, wat voor materialen zijn er en wat weten ze al. Vele vragen die beantwoordt moeten worden als ik daar ben. Ik probeerde me te verdiepen in de Oegandese cultuur en taal. Ik kocht Engelse boeken over First Aid. Via het Rode Kruis België vond ik de African First Aid Manual. Geweldige uitgave. Die kan ik gebruiken. Nu 12 september snel nadert, beginnen de zenuwen ook te komen. Mijn koffers staan gepakt. Jeetje alles past er makkelijk in. Zal ik nog meer meenemen? Mijn oudste zoon Robert stuurde een prachtige kaart met ontroerende tekst. De tranen vloeiden over mijn wangen. Niels, de jongste, wil graag nog even een paar dagjes thuis met mams doorbrengen. Thuis begint iedereen toch wel in te zien, dat ik er over een paar dagen niet meer ben. Op de OK van het Refaja Ziekenhuis is er ziekte en mij wordt gevraagd om alsjeblieft nog een ochtend te komen werken, ik zeg ja. Een beetje afleiding. Donderdag vertrek ik naar Amsterdam. Mijn man brengt me weg. Vrijdagochtend komt het moment van afscheid nemen van mijn lief. Hij volgt mij, na 3 1/2 week komt hij mij opzoeken en zullen we samen nogmaals de Wild life van Oeganda bezoeken. Daar kijk ik naar uit. Oeganda is zo mooi. Ik ben blij dat ik er enige tijd mag wonen en werken. Op maandag 20 oktober ben ik weer thuis. Ik zal proberen regelmatig iets te schrijven zodat jullie op de hoogte blijven van mijn activiteiten. Tot snel.